In our article titled "Hoe effectief zijn AML-boetes?" onderzochten we de ineffectiviteit van AML-boetes, inclusief de redenen waarom financiële instellingen boetes krijgen, het probleem van recidive bij grote banken en hoe de ontoereikendheid van dergelijke boetes te wijten is aan een groter probleem binnen het AML-systeem. We hebben ook gekeken naar hoe er geen metrieken zijn om het succes van het AML-systeem te bepalen, en dus ook de effectiviteit van AML-boetes.
Wat kunnen wetgevers doen om het AML-systeem te verbeteren?
Critici hebben erop gewezen dat AML-regels en -richtlijnen vaak vaag zijn en vatbaar voor interpretatie door de financiële instellingen en bedrijven die ze toepassen. Dit zorgt voor onduidelijkheid bij de toepassing van regels, waardoor sommige entiteiten mogelijk gebruik maken van mazen in de wet of het belang van AML-regels onderschatten, wat kan leiden tot boetes.
Op scenario's gebaseerde richtlijnen kunnen financiële instellingen ook helpen om richtlijnen beter te implementeren. Dit soort richtlijnen schetsen verschillende soorten witwaspraktijken en hoe deze zich kunnen manifesteren in verschillende sectoren of financiële producten. Deze scenario's uit de praktijk kunnen dienen als praktische leidraad voor compliance officers, waardoor het eenvoudiger wordt om de AML-regelgeving toe te passen in verschillende contexten.
Wat kunnen toezichthouders doen om het AML-systeem te verbeteren?
Sancties voor het niet naleven van de AML-regels worden opgelegd door lokale regelgevende instanties. Deze instanties houden vaak toezicht op onderzoeken, voeren audits uit en controleren financiële instellingen om ervoor te zorgen dat deze regels worden nageleefd. Ze zijn ook de aangewezen instanties voor problemen, vragen of zorgen met betrekking tot antiwitwasmaatregelen binnen hun rechtsgebied.
Een tick-the-box-benadering kan leiden tot een zwakke nalevingscultuur, van AML een administratieve taak maken in plaats van een proactieve, en kan resulteren in over het hoofd geziene verdachte activiteiten en gemiste detectiemogelijkheden, wat kan leiden tot AML-straffen.
Regelgevers moeten hun rol in de ogen van financiële instellingen herdefiniëren en hen helpen om af te stappen van een afvinkmentaliteit. Dit kan worden gedaan door:
-
Prestatiecijfers op basis van resultaten: regelgevers moeten de focus verleggen van naleving aan de hand van een checklist naar prestatiecriteria op basis van resultaten. Financiële instellingen moeten worden beoordeeld op basis van de doeltreffendheid van hun AML-programma's en de daadwerkelijke vermindering van witwasrisico's, in plaats van enkel te voldoen aan procedurele vereisten. Een voorbeeld hiervan is het kwantificeren van het werkelijke aantal of de werkelijke waarde van witwasincidenten die met succes werden geïdentificeerd, gemeld en voorkomen.
Publiek-private samenwerkingsplatforms: toezichthouders moeten publiek-private samenwerkingsplatforms opzetten waar zij, wetshandhavingsinstanties en financiële instellingen samenwerken om inlichtingen, kennis en benaderingen van AML uit te wisselen. Deze gezamenlijke aanpak kan effectievere strategieën opleveren dan alleen naleving.
Naleving op basis van stimulansen: regelgevers zouden op stimulansen gebaseerde nalevingsmodellen kunnen invoeren waarbij financiële instellingen die proactief investeren in AML-technologieën, opleiding en risicobeperkende maatregelen die afzien van vink-the-box-processen, worden beloond met voordelen op het gebied van regelgeving of minder toezicht.
Zandbakken met regelgeving: regelgevende instanties zouden zandbakken van regelgeving waar financiële instellingen onder gecontroleerde omstandigheden kunnen experimenteren met innovatieve AML-oplossingen. Dit maakt het mogelijk om nieuwe benaderingen voor compliance te testen en te verfijnen.
Stresstests voor AML-programma's: Regelgevers zouden een procedure kunnen opstellen waarmee financiële instellingen stresstests op hun AML-programma's kunnen uitvoeren, waarbij verschillende witwasscenario's worden gesimuleerd om hun paraatheid en effectiviteit te beoordelen. Hierdoor zouden financiële instellingen kunnen zien waar en hoe hun check-the-box-strategieën niet werken.
Wat zijn alternatieven voor AML-boetes?
In de bovenstaande paragrafen hebben we gekeken naar manieren waarop wetgevers en toezichthouders financiële instellingen kunnen helpen hun AML-programma's te verfijnen en hun kansen op AML-boetes te verkleinen, maar zijn er alternatieven of methoden om AML-boetes te verbeteren?Het is duidelijk dat AML-boetes niet helpen om het algemene AML-systeem te verbeteren, maar ze zijn nog steeds een noodzakelijk afschrikmiddel voor financieel wangedrag en niet-naleving. Hieronder volgen enkele ideeën om het gebruik ervan te verbeteren:
TRANSPARANTIERICHTLIJNEN - Geef financiële instellingen duidelijke en transparante richtlijnen voor het berekenen van boetes. Ze moeten weten hoe boetes worden bepaald, waardoor het proces minder willekeurig en meer voorspelbaar wordt. Op die manier zouden financiële instellingen een goed idee hebben van de financiële schade die hun tekortkomingen kunnen veroorzaken.
HERINVESTERING VAN BOETES - Financiële instellingen kunnen worden gevraagd om een deel van hun AML-boete te herinvesteren in de verbetering van het AML-systeem zelf. Deze fondsen kunnen onderzoek, technologische upgrades en opleidingsprogramma's ondersteunen die gericht zijn op het verbeteren van de algemene compliance-inspanningen.
STERKERE VERANTWOORDINGSPLICHT - Financiële instellingen moeten niet de enigen zijn die worden gestraft, maar er moet ook verantwoording worden uitgebreid tot compliance/AML-functionarissen en management. Personen die verantwoordelijk zijn voor AML-tekortkomingen moeten worden beboet of gestraft naargelang de ernst van de tekortkoming. Door compliance/AML-functionarissen en het management verantwoordelijk te stellen voor hun rol in het aanpakken van AML-tekortkomingen, zal er een grotere stimulans voor hen zijn om anti-witwasmaatregelen actief te handhaven en te verbeteren.
NIET-BELEGBARE LIJST - Financiële instellingen met tekortkomingen op het gebied van AML kunnen worden toegevoegd aan een lijst van "niet-investeerbare" entiteiten. Dit zou hun reputatieschade verder uitbreiden dan alleen media-aandacht en zou hun vermogen om investeerders aan te trekken, partnerschappen aan te gaan en zaken te doen met andere gerenommeerde entiteiten aanzienlijk beïnvloeden. Op een "niet-investeerbare" lijst staan zou een krachtig afschrikmiddel zijn tegen AML-tekortkomingen, omdat het de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van de instelling in de ogen van potentiële belanghebbenden zou aantasten, waardoor ze aangemoedigd zouden worden om AML-compliance serieuzer te nemen.
Hoe kan de doeltreffendheid van AML-boetes worden beoordeeld?
In deel I van ons artikel werd opgemerkt dat er geen maatstaven zijn om de doeltreffendheid van AML-inspanningen over de hele wereld te evalueren en dat er dus weinig manier is om te weten of AML-sancties helpen om het witwassen van geld te voorkomen. Op basis van de beschikbare informatie lijkt het erop dat recidive, de onevenredig hoge boetes in verhouding tot de inkomsten van bepaalde financiële instellingen en de nadruk op het bestraffen van niet-naleving in plaats van het effectief afschrikken van witwaspraktijken erop wijzen dat AML-boetes mogelijk niet effectief bijdragen aan de strijd tegen witwaspraktijken.Hieronder staan manieren waarop regelgevers het succes van AML-boetes zouden kunnen beoordelen:
-
Identificatie van recidivisten: financiële instellingen identificeren die eerder AML-boetes en -straffen opgelegd hebben gekregen. Dit vereist het bijhouden van een uitgebreid overzicht van AML-handhavingsacties en de uitkomsten daarvan.
Recidivecijfers: bereken de recidivecijfers bij financiële instellingen. Hierbij wordt bepaald hoeveel instellingen die AML-boetes opgelegd hebben gekregen, na de eerste handhavingsactie verdere overtredingen begaan.
Tijdsverloop tussen overtredingen: meten de tijdsintervallen tussen AML-handhavingsacties tegen een specifieke instelling. Kortere tussenpozen kunnen erop wijzen dat de boetes en straffen niet effectief waren in het afschrikken van toekomstig wangedrag.
Invloed op reputatie: de gevolgen van AML-boetes voor de reputatie van financiële instellingen beoordelen. Evalueren of het bestempeld worden als recidivist een negatieve invloed heeft op de bedrijfsvoering, het vertrouwen van klanten en de marktpositie.
Vergelijkende analyse: de afschrikkings- en recidivepercentages in verschillende rechtsgebieden of regio's vergelijken om de beste praktijken in het afschrikken van AML-overtredingen te identificeren.
Publiek bewustzijn en rapportage: de rol van bewustmakingscampagnes en klokkenluider programma's bij het blootleggen en voorkomen van herhaalde AML-overtredingen. Bepaal of betrokkenheid van het publiek bijdraagt aan het opsporen van wangedrag.
Deze gegevensgestuurde aanpak kan informatie opleveren voor regelgevende beslissingen en leiden tot aanpassingen in handhavingsstrategieën om ze effectiever te maken in het voorkomen van witwaspraktijken.
Een lange weg te gaan...
Hoewel AML-boetes een noodzakelijk handhavingsinstrument zijn, groeit de consensus dat er verbeteringen nodig zijn om ze effectiever en efficiënter te maken. Het doel is niet alleen om financiële instellingen te straffen voor hun tekortkomingen, maar om een systeem te creëren dat actief witwaspraktijken voorkomt en opspoort, om zo de integriteit van het financiële systeem te waarborgen en de maatschappij te beschermen tegen de ernstige gevolgen van illegale financiële activiteiten.
